ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ
Τις εκδηλώσεις αυτές οργανώνει κάθε χρόνο το Δ.Σ. του συνδέσμου των αποφοίτων της Σχολής, με το δραστήριο & ακάματο πρόεδρό του π. Αντώνη Σαπουνάκη, στην Ι. Μονή Αγίας Τριάδας Χανίων - έδρα της Σχολής ως το 1974 - για να τιμήσει όσους την διακόνησαν ιδιαίτερα, τη Σχολή, ως διευθυντές ή διδάσκοντες, αλλά και κάθε Τάξη, που συμπληρώνει το Ιωβηλαίο της. Εφέτος ο εορτασμός ξεχώριζε, γιατί σύμπραξαν & πρωταγωνίστησαν οι ίδιοι οι τιμώμενοι, που πάντα έκαναν τη Τάξη τους να διακρίνεται και να έχει τις πρωτειές παντού. Έτσι -σε συμφωνία με το Δ.Σ.- άλλαξε το αρχικό πρόγραμμα και μετά την πρωϊνήν πολυαρχιερατική Θ. Λειτουργία και το μνημόσυνο για την ανάπαυση των ψυχών των αειμνήστων διδασκάλων, συμμαθητών και συνταξιωτών, αντί μετά τον καφέ να σπαταληθεί χρόνος για τα κοινότυπα, όπως χαιρετισμοί επισήμων, ομιλίες με έκταση, απολογισμοί, αρχαιρεσίες για ανάδειξη νέου Δ.Σ. κ.λ.π., έγιναν συνοπτικά και δια βοής και ακούσαμε μόνο μια σύντομη παρουσίαση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα η Σχολή, που λειτουργεί ως γενικό Γυμνάσιο-Λύκειο, απ΄τον Δ/ντή της, αγαπητό μας κ. Θωμά Παναγιώτου κι΄ αμέσως μετά διατέθηκε όλη η υπόλοιπη ώρα, για να γίνει, με κάθε άνεση, η προβολή φωτογραφιών με τις δραστηριότητες της Τάξης μας, που έκανε αίσθηση - γιατί όλοι ανεστορήθηκαν τις δικές τους ανάλογες αναμνήσεις- και προκάλεσε ρίγη συγκίνησης και ευχαρίστησης στους πάντες. Στις 2 το μεσημέρι παρατέθηκε γεύμα στον αύλειο & πευκόφυτο χώρο του Σχολείου στο Καμπάνι, που κι΄ αυτό έχει κτισθεί απ΄τον ιδρυτή της Σχολής μας, αείμνηστο Γεράσιμο Στρατηγάκη. Οι τιμώμενοι απόφοιτοι κάθησαν όλοι μαζί σ΄ ένα τραπέζι κι΄ έδωσαν τον τόνο της χαράς & ευωχίας στην ομήγυρη, με τη ψαλμουδά και τα ριζίτικα της Κρήτης, υπενθυμίζοντας πως είναι και η Τάξη με τους πολλούς καλλίφωνους. Το 1953 ξεκίνησε με 32 μαθητές, απ΄τους οποίους απεφοίτησαν οι 26. Έδωσε δε, στην Εκκλησία & την Κοινωνία οκτώ εξαίρετους ιερείς, δυό Καθηγητές Πανεπιστημίου, εννέα Θεολόγους καθηγητές, απ΄τους οποίους ο ένας χρημάτισε και Διευθυντής της Σχολής μας, δυό φιλόλογους καθηγητές, έναν πρόεδρο Δικαστηρίου & σήμερα διάσημο δικηγόρο, ένα σπουδαίο πολιτικό μηχανικό και τρείς μεγαλοεπιχειρηματίες. Παράλληλα πολλοί κοσμούν ακόμη ψαλτήρια μεγάλων ενοριών, πολλοί είναι ζωγράφοι & αγιογράφοι ονομαστοί και οι περισσότεροι είχαν λαμπρές επιδόσεις στον στίβο και τα ομαδικά αθλήματα με παγκρήτιες διακρίσεις. Κι΄όλα αυτά με ατομική προπόνηση και χωρίς ιδιαίτερα μαθήματα και χωρίς φροντιστήρια. Δεν θυμόμαστε να μας συμπαρασταθεί κάποιος στην εφηβεία μας. Θυμόμαστε μόνο το ξύλο με το παραμικρό ή χωρίς αυτό, αναίτια και ντίπι άδικα χωρίς αφορμή. Φυτεύαμε, καλλιεργούσαμε & θερίζαμε ότι ήταν να φάμε κι΄ αυτό μας ενοχλούσε, αλλά κακία δεν κρατάμε. Σήμερα έχομεν εξαπλωθεί, απ΄ την πρωτεύουσα & συμπρωτεύουσα, σε όλους τους Νομούς της Κρήτης, στην Κύπρο, την Αυστραλία & Αμερική. Μερικοί είναι πολύτεκνοι και όλοι έχουν δεσμό αγάπης και δυνατής φιλίας μεταξύ τους. Η Τάξη μας είναι εκείνη, που έδωσε το έναυσμα για να γίνονται οι συνάξεις που γίνονται τελευταία απ΄ το σύνδεσμο αποφοίτων, διότι τη μέρα της αποχώρησης μας με το πτυχίο στο χέρι, συμφωνήσαμε να συναντηθούμε πάλι στη τροφό Σχολή, της Αγίας Τριάδος, μετά από 25 χρόνια, πράγμα που κάμαμε πράξη σύσσωμοι. Μάλιστα συναντήσαμε και καλέσαμε για ένα κρασί, τον αξέχαστο καθηγητή μας Γιώργο Φαλδαμή, ο οποίος τόσον ευχαριστήθηκε, ώστε για τα επόμενα 28 χρόνια, μας περίμενε στο σπίτι του κάθε χρόνο της Αγίας Τριάδας. Έτσι φέτος κάναμε δυό συναντήσεις. Την καθιερωμένη δική μας και αυτή του συνδέσμου, αφού μας προσκάλεσε, πράγμα για το οποίο και τον ευχαριστούμε πολύ. Μετά το γεύμα είχαμε ένα τρίωρο να θυμηθούμε τα παλιά μας και στις 7 μ.μ., κάναμε τον Εσπερινό, τιμήθηκε ο επιζών καθηγητής μας κ. Γεώργιος Παπαδάκης και μετά μίλησε για τη Τάξη μας ο αδελφός Αντώνης Σανουδάκης, Επίκουρος Καθηγητής της Ανωτάτης Εκκλ/κής Ακαδημίας Κρήτης, συγραφέας κ.τ.λ. και βγήκαμε απ΄ το Ναό βαθειά συγκινημένοι για το δείπνο, στην υπέροχη και καταστόλιστη αυλή του Μοναστηριού. Στη διάρκεια του δείπνου τιμήθηκε και ο απόφοιτος της Σχολής, που εδρεύει σήμερα στον Άγιο Ματθαίο, κ. Μιχαήλ Καλογιαννάκης, γιατί πρόσφατα έλαβε Διδακτορικό Δίπλωμα από την Ιατρική Σχολή Αθηνών, μίλησε με συντομία, αλλά καταπληκτικά, για τη Σχολή μας, ο συμμαθητής μας και Καθηγητής Ορθόδοξης Θεολογίας στο Παν/μιο του Γκράτς της Αυστρίας κ. Γρηγόριος Λαρετζάκης και η εορτή έληξε με την απονομή των σχετικών αναμνηστικών διπλωμάτων στον κάθε απόφοιτο της Τάξης μας, του 61-62 και αποχωρήσαμε με αγάπη, χαρά, συγκίνηση και ευγνωμοσύνη προς τον Τριαδικό Θεό, που μας Αξίωσε να ξαναβρεθούμε σήμερα ΅ομοθυμαδόν και επί το αυτώ.¨ Παραθέτομε τέλος, την ομιλία του κ. Σανουδάκη και φωτογραφίες απ΄ την εκδήλωση, που είναι της κ. Ευτυχίας Τραχαναζτή, με τα θερμά συγχαρτήρια και ευχαριστήριά μας. Ιδιαίτερα εκφράζομε τις θερμές μας ευχαριστίες, στον Καθηγούμενο π. Αμφιλόχιο Παπαγιαννάκη και τους αδελφούς της Μονής, για τη θερμή φιλοξενία και τους Σεβασμιωτάτους, οι οποίοι δήλωσαν ότι θα μετέχουν, όπως τον Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ.κ. ΕΙΡΗΝΑΙΟ, τον Λάμπης & Σφακίων κ.κ. ΕΙΡΗΝΑΙΟ και τον Κισάμου & Σελίνου κ.κ. ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΝ, αλλ΄ επειδή έπρεπε να παραστούν στην κηδεία του ηγουμένου της Ι. Μονής Γωνιάς αειμνήστου Χρύσανθου, δεν κατέστη δυνατόν να είναι και μαζί μας την ίδια ώρα, όμως για μας μετρά η πρόθεση και τους ευχαριστούμε από καρδιάς. Ευχαριστούμε τους συμπαρόντας Σεβασμιωτάτους, οι οποίοι ήρθαν λίαν πρωΐ για το εξαίσιο & πανηγυρικό συλλείτουργο και λάμπρυναν με την παρουσία τους τη Σύναξή μας και μας έδωσαν την ύψιστη τιμή. Τον αγαπητό Ποιμενάρχη μας & Πρόεδρο της Σχολής, Μητροπολίτην Κυδωνίας & Αποκορώνου κ.κ. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΝ, τον Γορτύνης & Αρκαδίας κ.κ. ΜΑΚΑΡΙΟΝ, εκπρόσωπο της Ι. Ε. Συνόδου της Εκκλησίας της Κρήτης, τον Κεντρώας Αφρικής και πρώην Σχολάρχη της Αθωνιάδος κ.κ. ΝΙΚΗΦΟΡΟΝ και τον Θεοφιλέστατον Επίσκοπον Αριανζού κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ. Η ομιλία του Αντώνη Σανουδάκη Επίκουρου καθηγητή της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Κρήτης-συγγραφέα κ.λ.π. ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΞΑ ΘΥΜΙΑΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΟΛΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ Δοξασμένο να είναι ίο όνομα της Αγίας, Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος, που μας αξίωσε μετά από μισό αιώνα να ξαναβρεθούμε κάτω από τους ευλογημένους θόλους του Ιερού Μοναστηριού, για του οποίου τη σκέπη και φιλοξενία οφείλουμε απέραντη ευγνωμοσύνη και αγάπη. Ελάχιστο δείγμα της αποτελεί, σχεδόν κατ' έτος, κατά την ημέρα της πανηγύρεως, αλλά και περιστασιακά, το προσκύνημά μας και ο διαρκής σεβασμός μας στο Μοναστήρι, το αγιασμένο από τις προσευχές, την προσφορά, τις θυσίες και τους αγώνες των Πατέρων και Ιεραρχών του, υπέρ του λαού, του Έθνους και της νεολαίας. Είναι βαθιά η συγκίνησή μας, γιατί μας αξίωσε ο μεγαλοδύναμος Θεός, κάτω από τον αγιασμένο θόλο του Μοναστηριού μας να δώσουμε εκ νέου αδελφικό ασπασμό, να βιώσουμε πάλι, εν αγαλλιάσει, χώρους, τόπους, αίθουσες, το ιερό Καθολικό των Τσαγκαρόλων, το οποίο μας διεφύλαξε «όν τρόπον επισυνάγει όρνις τα νοσσία εαυτής υπό τας πτέρυγας» (Ματθαίος κγ, 37), σε εποχές τρομακτικά δύσκολες του τόπου και των οικογενειών μας. Να μνησθώμεν και να μακαρίσομε ιερές μορφές και άγιες, όπως του ιερομονάχου Δαμασκηνού, αγωνιστικά πρόσωπα, όπως του Ιεροθέου ιερομονάχου, του συναγωνιστή του Ελευθερίου Βενιζέλου στους απελευθερωτικούς και επαναστατικούς αγώνες, με εκείνο το ανεπανάληπτο στιχούργημά του, που σε κάθε εθνική γιορτή μας απηύθυνε στο μέσον του ναού: Δεν είναι αυτή η πατρίδα μας μόν' είναι πέρα ως πέρα ως τη Μεγάλη Εκκλησιά... Να ξαναδιαβάσουμε τα χαραγμένα προστάγματα στις ιερές, αλλά ρημαγμένες αίθουσες διδασκαλίας μας, που σημάδεψαν τη ζωή μας, όπως π.χ. «Ως χαρίεν έσθ' άνθρωπος, όταν άνθρωπος ει» του Μενάνδρου, «φωτισθήναι δει πρώτα και είτα άλλους φωτήσαι» του Γρηγορίου Ναζιανζηνού και εκείνο το αποχαιρετιστήριο του Ιησού στην 'Εβδομη Τάξη: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη». Όπου κι αν στρέφουμε τα βλέμματα μας, βαθιά συγκίνηση μας διακατέχει: Στην Κατσούφρα, να αντιλαλούν οι μουσικές ασκήσεις των μαθητών, στον γαλήνιο δρόμο με τα κυπαρίσσια, αλλά και το απαγορευτικό όριο «έως τον Ρουβίκωνα», στο μονόζυγο και στο γήπεδο με το σημερινό καταπράσινο αμπέλι, που λες και ευδοκιμεί και παράγει πλούσιους καρπούς με τους ποταμούς του ιδρώτα που το έχουμε ποτίσει. Κάθε φορά της Αγίας Τριάδος, όσοι τυχεροί, αναζητούμε παντού τα πρόσωπα των αγαπημένων φίλων και ομογάλακτων αδερφών που έφυγαν τόσο νωρίς για την αιωνιότητα, του παπα-Γιώργη, του Αντώνη, του Πίπη, του Γιάννη, να ζωγραφίζουν μαζί μας «εκ του φυσικού» στις αίθουσες ή την αυλή. Να στοχαζόμαστε μορφές αγαπημένων ή και λιγότερο προσφιλών καθηγητών, που χάραξαν τη ζωή μας θετικά ή εκ του αντιθέτου, τους οποίους, όμως, εν συνόλω ευγνωμονούμε, καθώς μάθαμε να πράττουμε από τα ιερά γράμματα που από εκείνους διδαχθήκαμε. Όπως, όμως, έλεγαν οι τότε σύγχρονες και οι επόμενες μαθητικές γενιές της Εκκλησιαστικής Σχολής Κρήτης, η τάξη του 1962 δεν ήταν μια συνηθισμένη τάξη. Ήταν μια γενιά με εξαιρετικές επιδόσεις και ήθος, που προσέφερε στην Εκκλησία άξιους λειτουργούς, άξιους Παιδαγωγούς στη Δευτεροβάθμια και Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, στην κοινωνία ικανούς επιστήμονες, σπουδαίους αθλητές και έντιμους εργαζόμενους, όπου κι αν βρέθηκαν να παλεύουν: Στο στίβο της ζωής, στο αναλόγιο των ναών ή στην παλέτα του αγιογράφου, στον καθημερινό αγώνα της επιβίωσης. Ήταν μια τάξη με ευαισθησίες μουσικές και καλλιτεχνικές, με θεατρικές παραστάσεις, που όργωνε τα χωριά του Ακρωτηρίου, με ψαλτικό, κατηχητικό και κηρυγματικό λόγο. Που τόλμησε, αν και άφραγκη, να επιχειρήσει, για πρώτη φορά στην ιστορία της Σχολής, πολυήμερη εκδρομή των τελειοφοίτων στην κυρίως Ελλάδα. Παραλλήλως, όμως, ήταν μια τάξη ζωηρή, ασυμβίβαστη, ατίθαση μας έλεγαν, που δεν ανεχόταν το άδικο ή την εκμετάλλευση του χειρωνακτικού κόπου και μόχθου της, που αντιμαχόταν, με σύμπνοια παραδειγματική, την αδικία και την ασιτία κατά την εποχή της σωματικής μας ανάπτυξης. Δεν υπέκυπτε στη σωματική ή την ψυχολογική βία, έκανε αποχή ημερών από τα μαθήματα και την τάξη για την αντιπαιδαγωγική συμπεριφορά και το εξευτελιστικό κούρεμα «εν χρω», αντιδράσεις που εθεωρούντο έγκλημα καθοσιώσεως, όχι μόνο για εγκλείστους και εσωτερικούς μαθητές αλλά και για κοσμικούς μαθητές. Ο Αλέκος, ο Αντώνης, ο Μανώλης, το Γιωργιό, ο Μιχάλης, ο Γιώργης και τόσοι άλλοι θυμούνται ακόμα τις κοπάνες μας την ώρα του μεσημεριάτικου ύπνου και ανάπαυσης, για απαγορευμένο μπάνιο στην παραλία του Σταυρού. Ορισμένοι εξ ημών αυτό το ανυπότακτο και το ελεύθερο, βασισμένο στο του Απ. Παύλου «επ' ελευθερία εκλήθητε, αδελφοί» (Γαλάτας, Ε, 13), το πλήρωσαν και το πληρώσαμε πολύμορφα. Αλλοι με τη ρετσινιά του μέλους ενός τάχα «παρασυνεδρίου» και «σπείρας», άλλοι με την οριστική απομάκρυνση και αποβολή τους από τη Σχολή. Θεία βουλήσει αλλά και οικεία βουλήσει οι περισσότεροι από μας, οι τυχεροί, πάνω από τριάντα χρόνια ευτυχήσαμε να συμβιώνουμε κάθε χρόνο, συλλειτουργούμενοι την ημέρα της Αγίας Τριάδος και στη συνέχεια να απολαμβάνουμε τον μελίρρυτο λόγο, την αγάπη και φιλοξενία στο σπίτι του αξέχαστου καθηγητή μας και ανθρώπου Γιώργου Φαλδαμή, ως μέλη μιας μεγάλης οικογένειας, παιδιά της αρχοντικής οικοδέσποινας κυρίας Ολυμπίας. Ήταν μια σύναξη, με επίκεντρο τον καθηγητή μας, μοναδική για τάξη, με αισθήματα αδελφικά, αγαπητικά, όχι απλά συμμαθητικά. Αυτός είναι ο λόγος που, επαναλαμβάνω για άλλη μια φορά, η τάξη του 1962 δεν ήταν μια τάξη συνηθισμένη. Διαχρονικά, ευρισκόμουν συχνά, όπως και όλοι μας, όπου γης: Κάτω από τόξα θυμιαμάτων και θόλους ιερούς εν προσευχή και νηστεία ανοικοδομούσα το Τηλεμάχειον προγονικόν σήμα αναζητώντας την αθανασίαν του πνέοντος ανέμου (Αντ. Σανουδάκη, Ημεροδρόμος του Έρωτος, σ. 10) Άλλοτε πάλι, σε ώρες περισυλλογής, αναπολούσα τις μορφές αγαπημένων φίλων, ομογάλακτων αδελφών και συμμαθητών, μουτζούρωνα το ποιητικό χαρτί με αναμνήσεις που έλεγαν: Μες στο μυαλό εκατομμύρια έτη φωτός χορεύουν τρελά οι σελίδες του «Τζοβάνι Παπίνι» στην έρημη πίστα της Κατσούφρας η πεδιάδα σπαρμένη χιλιάδες φιλιά αστραφτερές πυγολαμπίδες εξορισμένες με τις ολονύχτιες προσευχές του εξορκιστή καλόγερου Δαμασκηνού: «Σάντρα ματζόρε, ματζόρε ματζορίνο» (Αντ. Σανουδάκης, Ημεροδρόμος του Έρωτος, σ. 50) Αλλά, πάνω απ' όλα, στις καρδιές όλων μας, πενήντα συναπτά χρόνια, άναβε καθημερινά ο καημός του ριζίτικου τραγουδιού «Οι γι-εδικοί κι οι ξένοι», που λέει: Ώφου και πού 'στ' οι φίλοι μου και πού 'στ' οι γι-εδικοί μου. Σήμερα, όμως, με τη σκέφη σε όσους συμμαθητές και καθηγητές έχουν αναχωρήσει οριστικά από κοντά μας, εν κόλποις Αβραάμ, σε όσους αδελφοποιτούς δεν τα κατάφεραν να έρθουν, αφού ευχαριστήσουμε το αγαπημένο Μοναστήρι, τους μοναχούς του και τον άγιο Ηγούμενο που εγκαρδίως μας φιλοξένησε, το Δ.Σ. του Παγκρήτιου Συλλόγου Αποφοίτων της Εκκλησιαστικής Σχολής Κρήτης, για την εκδήλωση τιμής στα πρόσωπά μας, με μια φωνή, έμπλεη χαράς, ας δοξολογήσουμε το άγιο όνομα της Αγίας Τριάδος και ας ευχηθούμε «και του καιρού και πάντα, με το καλό να σμίγουμε». |
Σχόλια